Γνώρισα την αυστηρή καθηγήτρια κα Άννα Φιλιώτου πριν 35 χρόνια στο ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ. Η λευκή ρόμπα παίζει κι αυτή το ρόλο της στην αυστηρότητα της εικόνας.
Γνώρισα την ευαίσθητη κυρία Άννα όταν τραγουδούσαμε Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Λοίζο και αθηναϊκές καντάδες. Όταν την συνόδευα με την κιθάρα μου στο πιάνο της
Γνώρισα την γλυκιά Αννούλα μέσα από τα παιδιά της και την αγαπημένη οικογένεια των αδελφών της Διονύση και Μπέτσυ,
Γνώρισα την στοργική γιατρό από την φροντίδα συγγενών μου και ταυτόχρονα την απόλυτη προσήλωση στην ιατρική δεοντολογία στην διαχείριση δύσκολων συναισθημάτων μεταξύ ασθενούς και συγγενών
Και μετά την ξαναγνώρισα μέσα από τα 11 βιβλία της: καμία έκπληξη. Η ίδια ήταν, η ίδια είναι, η ίδια παραμένει!
Μια σύμμειξη Ζακυνθινού ρομαντισμού και Κρητικής λεβεντιάς. «Δυο θάλασσες που σμίγουν…»
Η Άννα Φιλιώτου, ακούει πολύ προσεκτικά το συνομιλητή της, πάρα πολύ προσεκτικά, τον κοιτάει βαθιά στα μάτια, αναστοχάζεται και αναλαμβάνει δράση
Έτσι έκανε και με τη Φαίδρα.
«Γυναίκες μόνες…»
Η ιστορία
Μέσα από τις 7 ιστορίες γυναικών που ήρθαν σε επαφή με την σκληρή όψη της ζωής, αντιμέτωπες με την εγκατάλειψη, την μελαγχολία και τη μοναξιά, η Καθηγήτρια στέλνει το γράμμα με αυτές τις 7 ιστορίες στην εύθραυστη νεαρή ιατρό Φαίδρα για να την εμψυχώσει, για να μπορέσει να σταθεί όρθια μέσα στην σύγχρονη κοινωνία.
Ένα ερώτημα εδώ: 7 ή 8 ιστορίες έστειλε η συγγραφέας στην Φαίδρα;
8 είναι οι ιστορίες κατά τη γνώμη μου, γιατί και η ίδια η συγγραφεύς το ομολογεί στην «Ωδή στην Σφίγγα»: είσαι εσύ – όλες εμείς. Και είσαι τόσο μόνη…
Είναι βλέπεις και αυτή καθαυτή η ειδικότητα της Αιματολογίας που σε κάνει έτσι.
Οι μισές ώρες είναι οι μοναχικές πάνω από το μικροσκόπιο, εκεί που κατακρύβεται η ασθένεια με κείνα τα κυτταράκια στο πλακάκι με τις ιώδεις χρώσεις κι οι άλλες μισές ώρες πάνω από το κρεββάτι του ασθενούς. Που συνήθως πάσχει από βαριά και δυσεπίλυτα προβλήματα υγείας, βαριές ασθένειες.
Το λέει και στην Γκλόρια στην 1η ιστορία της: Τα νοσοκομεία δεν κοιμούνται ποτέ Γκλόρια!
Από αυτές τις ζωντανές εμπειρίες και τις θεατρικές ανησυχίες που την χαρακτηρίζουν έντονα, συνθέτει ένα πλέγμα γοητευτικού, παραστατικού λόγου, σαν να ξετυλίγεται η κορδέλα, μέσα από το δαιμόνιο ταλέντο της ηθοποιού Μυρσίνης, αποδίδεται η τέλεια εκδίκηση σε ένα προδομένο έρωτα,
Ή σε ρόλο ληξίαρχου επι της ουσίας να χορηγεί άδεια εξόδου από το νοσοκομείο για να πραγματοποιηθεί ένας γάμος 2 οροθετικών της Μάγδας και του Βασίλη, ένας γάμος με ένα προδιαγεγραμμένο τέλος…
Ο έρωτας νίκησε, η αρρώστια είχε άλλη άποψη όμως για τον νιόπαντρο Βασίλη
Στο τέλος της έμειναν οι μπομπονιέρες με άρωμα καραμέλας δίπλα στο μικροσκόπιο της.
Ή σε ρόλο ιατρού ντετέκτιβ με της γιαγιά Θεανώ που καλούσε τα παιδιά της στο γηροκομείο παριστάνοντας την ανοϊκή,
Ή την άτυχη πανέμορφη Φανή με το Hodgkin, με τα γαλανά της μάτια, σκέτες λίμνες με ήρεμα νερά, ίδια με τα μάτια της πανέμορφης κόρης της, της Ηρώς
Ή την καταμόναχη Ελπινίκη με τα άσπρα της μαλλιά σαν ασημένιες κλωστές από μετάξι, ανακατεμένα με τα αθεράπευτα τραύματα που της χάραξαν στην παιδική της ψυχή οι ναζί στα Καλάβρυτα το Δεκέμβρη του ‘43.
Ή την Αντωνία με τον ξεφτισμένο και ανούσιο γάμο της με το συγχωρεμένο τον Δημήτρη της, έναν ρουτινιασμένο γάμο, σαν πολλούς άλλους γάμους άλλωστε…
Ή τον λευκό – με τις αμόλυντες νύχτες -, για καλή της τύχη, γάμο της Λιλίκας με τον οροθετικό ναύτη στην Αχαΐα που μπορεί να ήταν και στην Ιθάκη…
Και στο τέλος η συγκινητική και λυτρωτική συνάμα «Ωδή στη Σφίγγα»:
Πόσο μόνη δεν είσαι στα αλήθεια Άννα μας;
Πόσο αποτελεσματικά εμψύχωσες την Φαίδρα;
Πόσο τυχεροί οι μαθητές σου;
Πόση φροντίδα και συμπόνια ένιωσαν οι ασθενείς σου;
Ορέστης Καχρίλας
