‘… Είχα ένα προαίσθημα ότι κάτι με περίμενε στο δωμάτιό μου, το δωμάτιο που τόσο καιρό μοιραζόμουν με τη μοναξιά μου. Μήπως και η μοναξιά δεν ήταν μια παρουσία; Όμως με το μπράτσο της κοπέλας μαζί μου, δεν ήμουν πια μόνος. Μπορεί λοιπόν να ήταν η ίδια η μοναξιά μου που με περίμενε για να με φοβίσει… ’!»
Η ονειρολαγνεία τρέφεται από κάποιο άγγιγμα. Από το χάδι ενός χεριού που υπήρξε. Στη γιαπωνέζικη λογοτεχνία «η σκιά διεισδύει σαν αυτονόητος συμβιβασμός ανάμεσά στο φως και το σκοτάδι» («η σαγήνη του μαύρου», εκδόσεις Άγρα).
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα του μαγικού ρεαλισμού, αναρωτιόμαστε κατά πόσο εν τέλει επιλέγουμε τη σύζευξη με το άυλο όταν δεν τολμάμε να ζήσουμε το φόβο της επαφής με το υλικό σώμα, και ότι αυτό συνεπάγεται. Κρίσιμο ερώτημα μέσα σε μια εποχή που ωθεί την εσωστρέφεια.
Ο ζωγράφος Pontormo, ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του Μανιερισμού, πάσχει σαν ύλη. Το περίφημο σπίτι χωρίς σκάλα δεν του εξασφαλίζει την ησυχία, ούτε τη γαλήνη: το “κακό” υποχωρεί από τον κοσμικό χώρο και συγκεντρώνεται στην εσωτερικότητα. (“Μανιερισμός και τρέλα”, εκδόσεις Νεφέλη)
Άραγε το ανδρόγυνο όπως το έθεσε ο Πλάτωνας στο συμπόσιο έχει βάσεις; Ίσως αυτό που εννοεί και αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι το γεγονός πως είμαστε ολοκληρωμένες μονάδες που αιωρούνται σε ένα αχανές σύμπαν αναζητώντας μια παράλληλη συμπόρευση.
Σοφία Παπαδοπούλου, εικονογράφος
