Το βιβλίο αυτό είναι ένα κράμα μηνυμάτων έμμεσα δοσμένων μέσα από την αθώα ματιά και διήγηση ενός εννιάχρονου παιδιού (γιου ενός διοικητή των Ναζί) για τη ζωή του την μαύρη εκείνη περίοδο της ιστορίας.
Μου προξένησε αντιφατικά συναισθήματα: από τη μια η αφέλεια και η αθωότητα του προστατευμένου παιδιού, η απόλυτη εμπιστοσύνη-πειθαρχία στον γονιό-θεό (δεν βάζει τυχαία με κεφαλαίο γράμμα τη λέξη Πατέρας, Μητέρα κτλ), η «αναγκαστική» προδοσία του φίλου του από τρόμο, κι από την άλλη η εκκωφαντική σιωπή του άλλου παιδιού, του μη προστατευμένου, για να προφυλάξει τον φίλο του από το κακό.
Πιθανόν θέλει να περάσει το μήνυμα ότι υπήρξαν αθώα θύματα της κατάστασης και από τις δυο πλευρές, αλλά μοιάζει να εξωραΐζει την κατάσταση μη αναφερόμενος στον ρόλο που έπαιξαν τα παιδιά (η νεολαία) των ναζί και στην αυστηρή εκπαίδευση που είχαν στη ναζιστική προπαγάνδα από μικρή ηλικία.
Όπως όλα τα καλά βιβλία, δίνει έδαφος για συζήτηση καθώς είναι ένα πολύ ωραίο ανάγνωσμα και ένας ομαλός τρόπος να μιλήσουμε με τα παιδιά μας για εκείνο το κομμάτι της ιστορίας.
Άλκηστη Παπούλια
